خاطره ای از نماز یک شهید
استاد رحیم پور نقل می فرمود: شخصی که اکنون به شهادت رسیده نمازهای طولانی می خواند و رکوع و سجود طولانی داشت .
به بچه های رزمنده می گفتیم "برویم پیش فلانی نماز بخوانیم که نمازش ما را بگیرد"
روزی اسناد رحیم پور از وی می پرسد: چطور شما این شوق را برای نماز داری در حالی که بعضی ها نماز را سریع می خوانند و دوست دارند نمازشان سریع تمام بشود؟!
شهید جواب می دهد: حالتهای من در نمازهایم متفاوت است. نماز امروزم با نماز دیروزم حتی نماز عصرم نسبت به نماز ظهرم و حتی سجده ی دومم نسبت به سجده ی اولم فرق می کند.
هیچ نمازی برای من تکراری نیست.
برای رسیدن وقت نماز لحظه شماری می کنم و وقتی نمازم را شروع می کنم و دوست دارم زود به رکوع و بعد زود به سجده بروم و دیگر از سجده بلند نشوم.
خدایا! طعم چنین نمازهایی را به ما بچشان
نظرات شما عزیزان: